Onderweg op mijn levenspad liep ik op uitgestippelde strakke wegen, ging ik door diepe dalen en beklom ik hoge bergen.
Ik nam bochten, kwam op kruispunten, hield halt bij intense momenten en plekken.
Op weg had ik steeds vaste gidsen: mijn hart, intuïtie en buikgevoel.
Mijn verstand bracht me soms in dualiteit, af en toe liet ik me 'mis-leiden' door de weg van anderen en invloeden van buitenaf.
En toch kon ik altijd weer terugkeren bij het oplaadpunt, diep in mezelf, mijn kern.
Tot ik mezelf kwijt was. Ik had mijn grenzen zo verlegd dat ik zo ver van mijn eigen 'ik' verwijderd was dat ik de weg terug niet meer vond.
Geen enkel spoor leidde naar mezelf.
Ik wist zelfs niet meer wie ik was, waarheen ik wou gaan.
In het ‘nu-moment’ van toen was ik rusteloos, angstig, doel-en gevoelloos.
Ik over-leefde i.p.v. te be-leven.
Ik zette bewust enkele stappen -op het eerste zicht- achteruit om nadien een langere aanloop te kunnen nemen en verder dan voorheen te springen.
Ik kroop weer in mijn penseel, nam de tijd om via het wandelen te aarden en zo ook 'aard-ig' voor mezelf te zijn en besloot om eindelijk -wat ik steeds voor me vooruit schoof- te studeren.
De opleiding bewustzijnscoach heeft me teruggebracht naar datgene dat ik diep vanbinnen wel wist, maar lange tijd niet meer had toegelaten noch toegepast.
Door bewust voor mezelf te kiezen, heb ik letterlijk en figuurlijk mijn bron teruggevonden.